Przedstawię poniżej nieco informacji na temat elementów więzów, które w terminologii angielskiej noszą nazwę „single column tie” co przetłumaczyć można jako „wiązania na pojedynczych elementach”.
Jest to określenie nieco mylące, bo niekoniecznie wiążemy liny wokół pojedynczego elementu, czasem jest ich więcej, natomiast istotą tego podziału jest to, że obwiązujemy te elementy razem.

Wydaje mi się, że do polskiej terminologii lepiej pasują określenia: opaska, obejma, pętla.

Większość z podanych niżej sposobów wykonywania pętli można w różny sposób zakończyć.
I tak:

– Pozostawiamy zaciśnięty węzeł pętli z niewielką końcówką w postaci ucha (zdjęcia powyżej).
Ten sposób –  najłatwiejszy – najsłabiej zabezpiecza węzeł przed jego rozwiązaniem.

– Pętlę wykonujemy tak, że po obu stronach węzła pozostają długie odcinki lin, które  możemy poprowadzić w inne miejsce (zdjęcie poniżej).

– Obejmę wykonujemy z małą pętelką na jednym z końców lin, jak na pierwszym zdjęciu i przez tak utworzoną pętelkę przeciągamy długi koniec lin, które umieszczamy w innym miejscu, tworzymy nimi dalsze oploty, itp.
Tym sposobem pętla staje się niemożliwa do rozwiązania bez dostępu do końca lin.

– Mała pętla na opasce wykorzystywana jako swoisty „bloczek” tworzący talię – wielokrążek, instrument przydatny dla zwiększenia siły np. przy podwieszeniach, albo przy konieczności mocnych dociągnięć.

Powyżej przedstawione rozwiązania, w których przez ucho małej pętelki przewlekane są liny, są rozwiązaniami bardzo bezpiecznymi. Stosując je uzyskujemy pewność, że węzeł nawet jeśli się rozluźni lub był źle wykonany, nie rozwiąże się. Jest to szczególnie istotne przy podwieszeniach.